Ik ben ongerust.
Want ik zie het de laatste tijd steeds vaker, alarmerend vaak: uitgebluste vrouwen, vrouwen die niet meer kunnen, die op zijn.
Ik wil hier geen snelle burn-out tips geven. Wil je niet zeggen hoe te eten. Wil je niet preken dat er moet gemediteerd worden, yoga moet gedaan worden, wandelschoenen aangetrokken en zelfhulpboeken gelezen, oefeningen gemaakt.
Want ik zie dat er vaak maar één ding belangrijk is: rusten. Ontspannen. Relaxen.
En ik zie ook dat vrouwen dat niet meer kunnen, niet meer mogen van zichzelf. Vooral niet in hun eigen huis. In hun eigen huis! En ik zie een maatschappij die vrouwen opjut en opjaagt en aanmaant snel-snel terug druk te zijn, want: “Zijt ge nog niet terug aan ’t werk?”.
Als ik tegen een vrouw zeg dat ze veel vaker zou moeten ontspannen om te kunnen helen, laat het antwoord zich vanzelf al raden:
“Maar ik voel mij zo nutteloos als ik rust”
Onze natuur is om te voeden, te geven, te helpen. En wat hebben wij vrouwen een energie om dat schijnbaar 24/7 te doen! Maar we kunnen niet geven vanuit een lege beker. Nooit. Wij moeten eerst aan onszelf denken, zorgen dat onze beker vol is, en dan kunnen we vanuit die overvolle beker geven aan anderen. Dat is niet nutteloos, dat is buitengewoon zinvol. Dat ís zorgen voor anderen. Onderaan je beker ligt de aangebrande pudding, het schraapsel daarvan is niet lekker, niet zo bedoeld, niet zoet. Wat geef je het liefst aan je dierbaren?
“Maar het huishouden moet toch gedaan worden”
Wie zegt dat? Wie bepaalt of de wasmanden 1 of 7 dagen blijven staan? Wie zegt dat het niet okee is om een (hele) tijd niet te strijken, geen ruiten te wassen, de boel de boel te laten? Is daar een wet voor? Misschien ligt de maximale ontplooiing van je Zelf nu in je herstel en niet in de perfecte rechthoeken van de was? Wat als ‘eruit halen wat erin zit’ betekent dat je naar de diepte gaat in plaats van naar de breedte? Dat je je leven nu eens niet ziet als een project waarin alleen het resultaat telt?
“Maar ik voel mij schuldig als ik rust”
Schuldgevoel is een bitch. Wie heeft jou dat aangepraat? Heb je het altijd zo gezien in het gezin waar je vandaan komt? Mocht er nooit gerust worden? Was rusten slecht en bezig zijn goed? Was rusten voor luikeriken en doorgaan voor de sterken? Kan je daar bewust naar kijken? Kan je je verzoenen met de werkelijkheid zoals ze nu is? Dat jij moet rusten en dat dat de eerste stap is: net dàt leren?
“Maar ik wil anderen niet tot last zijn”
Kijk, mannen hebben minder rust en slaap nodig. 20 minuten per dag minder. Dat zeg ik niet, dat zegt het Sleep Research Centre. De yogische wijsheid zegt niet voor niks dat vrouwen minstens elke twee uur 11 minuten compleet moeten ontspannen. Geen kinderen, geen werk, geen bliepjes, geen input, geen verwachtingen, geen deadlines, geen x-tig touwtjes die je moet vasthouden. Ontspannen. Dat zegt de wetenschap en dat zeggen de yogi’s. Daarnaast zou een vrouw ook nog 2x per dag (zowel in de voor- als in de namiddag) 31 minuten moeten slapen of compleet rusten.
“Het is maar leeg, zo, zonder doel”
Soms voelt het moeten rusten als een vreselijke last. Ja, soms is alles gewoon stom. Saai. Routineus. Heel anders dan het streefleven dat je gewoon bent. Je krijgt geen erkenning. Niemand die zegt “Wat heb je diep ontspannen vandaag, goed zo”. Dat streelt je ego niet. Maar een slechte dag voor het ego is een goede dag voor de ziel. Zelfcompassie. Acceptatie. Dat is niet jammerend tussen de brokken van je vermoeidheid blijven zitten, maar het is zéker niet doen alsof het er niet is of je sterker voordoen dan je bent.
“Maar daar zijn toch zeker goede oefeningen voor, voor altijd moe zijn?”
Oh ja, er zijn tools en technieken en een hele technologie om meer energie te krijgen. Voor wanneer je een dipje hebt. Voor lentemoeheid. Voor dagelijkse stress en occasionele slechte nachten. Maar jij bent uitgeput, lieve vrouw, van jarenlang slaapgebrek, van altijd ‘aan’ te staan, van aan alles te moeten denken en dan helpt geen oefening, geen yogalesje, geen quick fix. Wat Facebook je ook doet geloven. Dan moet jij rusten.
Soms is rusten in bed gaan liggen en niks doen. Soms is het slapen, ja, soms dàgen slapen. Soms is het haken. Koken. Je plantjes verzorgen. Soms is het niet haken. Niet koken. Je planten laten verkommeren. Soms is het een yogische slaap. Soms is het een film. Soms is een film te prikkelend. Soms is het helemaal niks. Soms is het goed gesprek met een lieve vriendin. Soms helemaal geen woorden. En geen vriendin. Soms is het met de rolluiken af en de gordijnen dicht in de zetel gaan liggen. Met een lavendelkussentje. Of niet. Soms is het neerzinken in een berg kussens, benen omhoog en eens diep zuchten.
Soms is het die hard nee zeggen tegen alles en iedereen.
Lieve vrouw, de dingen die je doet als je moe bent - zoals het reiken naar het derde kopje koffie, de afstandsbediening, de cupcakes, de wijn - zijn bijna nooit de dingen die je helpen uit je vermoeidheid te komen. Wat helpt is radicaal nieuw en eeuwenoud: ontspannen. Echte rust. Weten wij nog wat dat is?
Het is uittunen. Niks moeten. Niet moeten zorgen. Wachten tot het overgaat. De lat lager leggen. Gaan liggen. Doen wat het lijf dicteert.
Tot je voelt: “hé, ik ben vandaag iets minder moe”.
“All the women in me feel tired”
Maybe they are all tired
Wil je echte rust deze winter?
Volg het Sacred Rest Online Traject
