Zie je, er is in feite niets mis met mij.
Al denk ik bijna elke dag dat er iets vreselijk mis is in mij, dat ik gebrekkig ben.
Er is iets met mij gebeurd en dat heeft een impact gehad op mij. Het is belangrijk voor mij dat je dat begrijpt.
Er werd op mij niet afgestemd als kind, dus ik ben niet altijd goed afgestemd op mezelf. Ik herken signalen niet: wanneer ik moet rusten, eten of net in beweging komen. Of ik ga in overdrive en iedereen denkt dat ik niks of niemand nodig heb. Ik faal niet en laat me niet helemaal zien want dan hou je niet meer van mij.
Ik ben soms blij dat je me vraagt om iets te gaan doen, want ik heb afleiding nodig. En verbinding. Maar soms wil ik geen mensen om me heen omdat ik aan het leren ben hoe dat is, alleen zijn. En hoe ik moet verbinden. En hoe ik verbinding moet verdragen. Maar blijf het mij vragen.
Ik wil geen hulp want ik voel me niet graag hulpbehoevend, ik doe alles om niet op iemand te moeten vertrouwen. En tegelijk ben ik afhankelijk.
Ik toon kleine glimpjes van hoe ik me voel. Maar zelden en vaak alleen bij mijn psycholoog. Ik wil dat moeilijk gesprek met jou wel hebben, maar kan het niet altijd. Want dan vraag ik veel van jou.
Ik ben vaak woedend op mezelf en wil mezelf vernietigen voor dit gevoel. Niettemin verlang ik jouw compassie.
Soms denk ik dat ik goed bezig ben en dan word ik tegen de grond gesmakt.
Er ontbreekt iets in mij, zo voelt dat.
En over dit gebrek schaam ik mij. Het geeft me nog meer stress.
Ik moet keer op keer bewijzen dat het niet gaat, aan dokters en zij die mij moeten controleren. Dat maakt het nog erger. Ik moet tegelijkertijd de schijn ophouden of wie weet gaan ze me laten opnemen. Dan probeer ik mijn gevoelens te verbergen of ik probeer ze gewoon niet te hebben (dat werkt niet).
Maar dus ik doe mijn best. Het is echt moeilijk dat dat zo onzichtbaar is.
Erken mij en zie wat ik doormaak zelfs al kan ik dat zelf niet. Ik vraag niet dat je het begrijpt, maar gewoon dat je het accepteert. Zeg niet dat ik sterk moet zijn want je weet niet welke strijd ik lever. Geef mij geen tips, ik heb lijstjes en mappen vol. Zeg niet dat het weer overwaait, alsof wat mij overkomen is een mals buitje is terwijl het voelt als één lange intense tornado. Praat niet tegen mij over terug gaan werken want zelfs de hulpverleners weten het niet, en ik weet het nóg niet. En zeg niet dat jij ook weleens mindere dagen hebt. Deel niet meermaals wat jou ooit heeft geholpen want daarmee zie je me niet en dan zie ik mezelf nog minder.
En nog minder graag.
Weet je dat gewoon aanwezig zijn een geweldige kracht is? Ik heb alles in mij om te genezen. Ik vraag alleen de tijd, de ruimte en de gelegenheid om dat alles te benutten terwijl jij getuige bent van mijn reis.
Dat is voor mij een groot cadeau.
Dit is een fictieve brief op basis van mijn ervaringen met cliënten
Grote dankbaarheid daarvoor
Ik wil aandacht vragen voor trauma – voor zij die ermee leven, zij die iemand met trauma steunen en wij allemaal als gemeenschap
Heb je zelf trauma, dan kan je dit laten lezen aan de mensen die je kunnen ondersteunen
